Jo Koy
Date info
Le 22/05/202420:00
Tickets
Info:
Billetterieticketmaster
Organiser
1 Picture
Suggested events
Straf, massale opsluiting, censuur, pathologie, aids, diaspora, geweld en moord
op trans-/travestietlichamen: Ik heb mezelf niet ontdekt als travestiet, dat
schreeuwden ze hierboven tegen mij. Carvalho spreekt zacht, langzaam en in de
microfoon om de ogen en oren van cisgender te kalmeren wanneer ze het woord
travestiet zien of horen, dat meerdere keren wordt herhaald en verlicht, en
vraagt: Wil iemand mij aanraken?
Manifesto transpofágico nodigt het publiek uit om onvermoeibaar naar hun
travestietlichaam te kijken en laat ons kennismaken met zowel de historiciteit
als de constructie ervan. Mijn lichaam kwam voor mij, zonder dat ik erom vroeg’,
maar op de een of andere manier werd ik zwanger en beviel ik van mezelf.’
Manifesto transpofágico bevraagt ook de manier waarop we naar het
travestietlichaam kijken. Daarom heb ik geen gezicht nodig, legt ze uit. We
kennen de silhouetten van travestieten, in de bus, te voet, op de fiets, op een
motor of in een auto niemand komt in onze buurt of praat met ons, omdat we
gevaarlijk zijn en het is vanaf deze fractie van een seconde dat onze beelden
worden gevormd. Welke daarvan blijven we allemaal in ons dragen?
De show is verdeeld in twee momenten. De eerste is een presentatie van het
travestietlichaam, zijn historiciteit, zijn transcestraliteit en de constructies
die de trans-/travestietlichamen omringen. Ten tweede neemt Carvalho plaats in
het publiek en begint een gesprek met hen, waarbij persoonlijke vragen en
thema's als cisgenderisme, passeren en terminologieën in het bijzonder aan de
orde komen. De actrice, die deze onderwerpen aan de orde stelt, vergeet nooit te
vragen of "iemand vragen heeft van welke aard dan ook."
Renata Carvalho werkt sinds 1996 in het theater en maakte in 2012 haar debuut
als actrice in de solo Inside me lives another , waarin ze van haar lichaam een
onderzoeksobject maakte, dat sindsdien in al haar artistieke producties is
doorgedrongen. Ze is ook een mensenrechten- en LGBTQ+-activ
Sérieux, moche, compliqué, bref, pas sexy, voici quelques-uns des clichés
véhiculés sur la musique contemporaine que dynamite joyeusement Sarah Defrise,
élue « Jeune musicienne de l’année » en 2012 par l’Union de la presse musicale
belge. Elle nous offre de découvrir une musique aussi décriée que méconnue,
maniant l’humour caustique, dans un univers déjanté qu’elle nourrit de sa voix
et de ses expériences, et une sélection d’œuvres interprétées a cappella. Entre
les phonèmes, les onomatopées, les références aux comics américains, la musique
minimaliste, la musique cyclique et même quelques élans orgasmiques, la soprano
trouve le terrain de jeu idéal pour sa voix et ses talents de comédienne.
I hate new music change notre façon d’écouter, en une exploration sensorielle,
tonique et onirique qui se dessine main dans la main avec une artiste
passionnée, généreuse et bienveillante.
Une approche accessible, et drôle, de ce répertoire inhabituel, pourtant si
proche de nous, qui s’adresse à tous les amateurs de musique.
What could a young American woman just embarking on a career in Brussels
possibly do or say to budge an obstinate Bruxellois from the life he cherishes?
Perhaps the barriers of age, gender, language, and culture aren't as powerful as
the deep channels of human experience that connect people -- sometimes even
despite themselves. Set in 1999 at the end of an era and the dawn of a new one,
The Last Martinis, by Méabh Maguire, tells the story of an unlikely friendship
that emerges from the demise of a largely forgotten but once glamorous piece of
Brussels history.
How does the saying go? Only two things in life are certain: death and shopping.
(Well, you gotta admit it is true!) What if it's a truth larger than life? We
live; we die; we go shopping. But perhaps the great cosmic order demands a
slight variation. You make your choices; you proceed to check-out; but how you
pay remains a mystery -- on the other side of a one-way door. All Sales Final,
by Shannon Damery takes us to an eerily familiar place, where “checking out”
really does mean “checking out.”